Vaak kan ik minuten lang pielen op een vast ritme met niet meer dan drie akkoorden, afgewisseld met intermezzootjes van twee of drie extra akkoorden en that’s it. Misschien is het een goede zaak dat niemand luistert naar deze vaak meerstemmige melodie-lijnen die zich herhalen met kleine verschuivingen. Dit alles ook nog bij voorkeur in mineur akkoorden. Niet zo spannend, vermoed ik. Maar zelf geniet ik en voel ik me vrij binnen dit zelf geconstrueerde frame. En dat is natuurlijk altijd zo met muziek maken. Zonder frame geen muziek. Zelfs Free Jazz heeft een constellatie waarin het acteert. Weliswaar een heel ruime, vluchtig als een wolk, maar er is een frame. Mijn frame heeft niet veel ruimte, is vrij smal, dwingt tot herhaling met kleine veranderingen. Daar geniet ik van. Ik laat me meeslepen in de akkoorden stroom en de melodieën die als vanzelf ontstaan. Sinds dit jaar mag ik dit doen terwijl ik uitkijk op de vloedlijn van de prachtige Noordzee. Zeemuziek?